Αιτιώδης συνάφεια στο ευρωπαϊκό δίκαιο των αδικοπραξιών: Η επανεξέταση τριών κοινών παραδοχών από τη σκοπιά του συγκριτικού δικαίου

Αντικείμενο της παρούσας μελέτης αποτελεί η εγγύτερη διερεύνηση τριών γενικών παραδοχών σχετικά με την αιτιώδη συνάφεια στο δίκαιο των αδικοπραξιών που γίνονται ευρέως δεκτές από την επιστήμη, τόσο στο επίπεδο των επί μέρους ευρωπαϊκών εθνικών δικαίων όσο και στο επίπεδο του συγκριτικού δικαίου. Πρόκειται για τoν ανεξάρτητο χαρακτήρα της εξέτασης της προϋπόθεσης της αιτιώδους συνάφειας, τη σαφή διάκριση μεταξύ φυσικής και νομικής αιτιότητας και τον συσχετισμό μεταξύ του αριθμού των προϋποθέσεων του βασικού κανόνα στον οποίο θεμελιώνεται η αδικοπρακτική ευθύνη σε ορισμένη έννομη τάξη και της προσέγγισης που υιοθετείται σε αυτήν ως προς την αιτιώδη συνάφεια. Από την έρευνα δεκαέξι ευρωπαϊκών εννόμων τάξεων συνάγεται ότι όλες οι προαναφερθείσες γενικές παραδοχές χρήζουν επί μέρους διορθωτικών παρεμβάσεων. Στη βάση αυτή προτείνεται ένα νέο πλαίσιο για την κατανόηση της λειτουργίας της αιτιώδους συνάφειας στις ευρωπαϊκές έννομες τάξεις, οι οποίες και διακρίνονται, με κριτήριο τη σημασία της αιτιώδους συνάφειας στη θεμελίωση της αδικοπρακτικής ευθύνης, σε εκείνες στις οποίες ο ρόλος της αιτιώδους συνάφειας είναι κυρίαρχος, σε εκείνες στις οποίες ο ρόλος της είναι περιορισμένος και σαφώς προσδιορισμένος και σε εκείνες που προκρίνουν στο υπό εξέταση ζήτημα μια πραγματιστική προσέγγιση.